რაღაც-რაღაცებისთვის სხვებს რომ აკრიტიკებ, თუნდაც გონებაში, მითუმეტეს სხვასთან და შემდეგ თვითონ რომ არანაკლებს აკეთებ ამის გაცნობერება ყოფილა საშინელება.
საკუთარ თავს რომ აღარ ენდობი უარესია. მაგრამ იმის გაცნობიერება, რომ რაღაც ცუდი ხდება შენსთავს და შენში, გამოსწორების ერთ-ერთი წინაპირობაა. ალბათ.
ჩემი სანაქებო სინდისიც, რომლითაც ასე ვამაყობ, სადღაც ჯანდაბაშია და არ ააპირებს მგონი დაბრუნებას.
ალბათ სათანადოდ არ ვცდილობ გავხდე ისეთი, როგორიც მინდა რომ გავხდე.
არც იმას ვცდილობ შევცვალო ის ნიუანსები რაც მინდა რომ შევცვაალო და მაგიტომაც არ გამომდის.
რომ ვთქვა წუწუნი არ მიყვარს მეთქი მოვიტყუები, სამაგიეროდ ტყუილი არ იქნება თუ ვიტყვი რომ ძალიან მინდა არავისთან ვიწუწუნო და საერთოდ არ ვიყო ასე ძალიან ურთიერთობებზე დამოკიდებული. ადამიანებზე და მათთან კოტაქტზე. ოღონდ ინტერნეტ სივრცეში – არა.
ყველაზე დიდ ტყუილებში რაც ჩემთვის უთქვამთ ალბათ მოწინავე ადგილზეა, მიზნის დასახვა და მონდომებაა მთავარი და ყველაფერი გამოვაო, რომ მეუბნებიან. იმიტომ რომ ეგ ეგრე არაა. იმიტომ რომ მიზნის დასახვაც და მინდას თქმაც ყველას შეუძლია. იმიტომ რომ ეგ ყველაფერი უბრალოდ მიმართულებაა, რომელიც ყველას შეიძლება ჰქონდეს, მაგრამ ამ მიმართულებით სიარულს ვერ/არ ახერხებდეს.
მთავარი მაინც ისაა როგორ წახვალ მიზნისკენ, რა გზებით შეეცდები მის ასრულებას და რამდენად ეცდები, რომ გამოვიდეს ის, რაც შენს დანიშნულებას წარმოადგენს.
დღეებს ვითვლი იმ თარიღამდე, რომელიც არ ვიცი როდის მოვა და
არარეალურობის შეგრძნებაც უფრო იზრდება.
მოლოდინის რეჟიმში გატარებულმა ბევრმა წელმა კიდევ ვერაფერი მასწავლა და
ისვ იგივე..
ღიმილაკი ☀ 